charakteropatiaTermin wprowadzony przez profesora psychiatrii Tadeusza Bilikiewicza na określenie zaburzeń osobowości i zachowania spowodowanych organicznym uszkodzeniem mózgu i dla odróżnienia ich od zaburzeń charakteru powstałych wskutek działania innych czynników etiologicznych.
Osoba ujawniająca charakteropatię jest przede wszystkim labilna emocjonalnie, drażliwa, gniewliwa, wybuchowa, ujawnia tendencję do zachowań impulsywnych, ma problemy z kontrolowaniem własnych zachowań popędowych. Wyróżnia ją duża męczliwość nerwowa, brak wytrwałości i konsekwencji, czasami nawet w zakresie najprostszych podejmowanych czynności. Charakteropatia skutkuje również problemami w funkcjonowaniu społecznym z powodu zaniku wszelkich zahamowań, lekceważenia norm społecznych, czasami skłonności do czynów o charakterze przestępczym. Zmianom w osobowości i zachowaniu zwykle towarzyszą zaburzenia funkcjonowania intelektualnego, których skrajną w przypadku uszkodzenia mózgu formą jest otępienie (demencja).
Organiczne uszkodzenie mózgu oraz powstałe na jego podłożu zmiany w osobowości mogą mieć różną etiologię, wyróżniamy więc charakteropatię pochodzenia toksycznego (na przykład w zaawansowanych stadiach uzależnienia od alkoholu), pourazowego (po urazach mechanicznych głowy i mózgu) i inne jej rodzaje.
| 